Η ελιά (ή ελαιόδεντρο) κατάγεται πιθανότατα από τη ζώνη της ανατολικής Μεσογείου. Ο καρπός της, η ελιά, είναι γνωστή από την αρχαιότητα για την χρησιμότητά του και την διατροφική του αξία. Η ελιά, το δέντρο, ήταν το χρήσιμο δώρο της θεάς Αθηνάς προς τους Αθηναίους προκειμένου να διεκδικήσει με επιτυχία την πόλη αντί του Ποσειδώνα. Παρείχε τροφή με τον καρπό της και το λάδι και το ξύλο της.
Το ελαιόδεντρο είναι αειθαλές, δικοτυλήδονο, ανήκει στην συνομοταξία των αγγειοσπέρμων και στην οικογένεια των ελαιοειδών (oleaceae). Ευδοκιμεί σε εύκρατο κλίμα, σε χαμηλό και μέσο υψόμετρο και δεν είναι ανθεκτική σε παρατεταμένο παγετό και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Αυτός είναι και ο λόγος που καλλιεργήθηκε ευρύτατα στη ζώνη της Μεσογείου. Αποτέλεσε, δε, και το κύριο συστατικό της λεγόμενης Μεσογειακής διατροφής, χαρίζοντας καλή υγεία και μακροζωία.
Η ελιά χρησιμοποιήθηκε (και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται) ευρέως και στην κοσμετολογία. Μαλακώνει και ενυδατώνει το δέρμα και δυναμώνει τα μαλλιά χαρίζοντάς τους λάμψη. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή και για την αντιφλεγμονώδη δράση της.
Πιο πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι το εκχύλισμα των φύλων της ελιάς θεραπεύει την υπέρταση, βοηθάει στον έλεγχο του σακχαρώδους διαβήτη και καταπραΰνει τα συμπτώματα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Το ελαιόλαδο, όταν καταναλώνεται ωμό, ελέγχει τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια και έχει αντικαρκινική δράση.
Παρόλο που μερικές φορές έχει δοθεί περισσότερη προσοχή στο νόστιμο λάδι τους από ό, τι το φαγητό τους, οι ελιές είναι ένα από τα πιο ευρέως διαδεδομένα τρόφιμα στον κόσμο. Τεχνικά ταξινομημένο ως φρούτα του δέντρου Olea europea (ένα καταπληκτικό δέντρο που ζει συνήθως για εκατοντάδες χρόνια), συνήθως σκεφτόμαστε ότι οι ελιές δεν είναι φρούτα αλλά ως λαχανικά zesty που μπορούν να προστεθούν συγκομίζονται τον Σεπτέμβριο αλλά διατίθενται όλο το χρόνο για να κάνουν zesty εκτός από σαλάτες, πιάτα κρέατος και πουλερικών και, φυσικά, πίτσα.
Οι ελιές είναι πολύ πικρές για να τρώγονται αμέσως από το δέντρο και πρέπει να θεραπευτούν για να μειώσουν την εγγενή πικρία τους. Οι μέθοδοι επεξεργασίας ποικίλλουν ανάλογα με την ποικιλία της ελιάς, την περιοχή όπου καλλιεργούνται και την επιθυμητή γεύση, υφή και χρώμα. Μερικές ελιές μαζεύονται άγουρες, ενώ άλλες αφήνονται να ωριμάσουν πλήρως στο δέντρο.
Το χρώμα της ελιάς δεν σχετίζεται απαραίτητα με την κατάσταση ωριμότητας του. Πολλές ελιές ξεκινούν πράσινες και γίνονται μαύρες όταν είναι πλήρως ώριμες. Ωστόσο, μερικές ελιές ξεκινούν πράσινες και παραμένουν πράσινες όταν είναι πλήρως ώριμες, ενώ άλλες αρχίζουν να είναι μαύρες και παραμένουν μαύρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι περισσότερες ελιές προέρχονται από την Καλιφόρνια, οι ελιές είναι συνήθως πράσινου χρώματος, συλλέγονται σε άγουρη κατάσταση, ωριμάζουν και μετά εκτίθενται στον αέρα ως τρόπο ενεργοποίησης της οξείδωσης και μετατροπής σε μαύρο εξωτερικό χρώμα. Η σκλήρυνση με νερό, η αλατόνερη και η σκλήρυνση με άλυσους είναι οι πιο συνηθισμένες διαδικασίες επεξεργασίας για τις ελιές και κάθε μία από αυτές τις θεραπείες μπορεί να επηρεάσει το χρώμα και τη σύνθεση των ελιών.
Τι νέο υπάρχει και ευεργετικό για τις ελιές
Δεκάδες θρεπτικά συστατικά που προστατεύουν την υγεία έχουν εντοπιστεί στις ελιές και πρόσφατες μελέτες έχουν εξετάσει πολύ προσεκτικά τις ποικιλίες ελιάς, την επεξεργασία της ελιάς και τις αλλαγές που συμβαίνουν στα θρεπτικά συστατικά της ελιάς. Το συνολικό συμπέρασμα από αυτές τις μελέτες είναι συναρπαστικό για όσους αγαπούν τις ελιές όλων των ποικιλιών. Μαύρες ελιές ελληνικού τύπου, πράσινες ελιές ισπανικού τύπου, ελιές τύπου Καλαμάτας και πολλές διαφορετικές μέθοδοι παρασκευής ελιάς μας παρέχουν πολύτιμες ποσότητες πολλών διαφορετικών αντιοξειδωτικών και αντιφλεγμονωδών θρεπτικών συστατικών. Ενώ υπάρχουν αντισταθμίσεις που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης της ελιάς και της ωρίμανσης της ελιάς – για παράδειγμα, μειωμένη ελαιοροπίνη με προχωρημένα στάδια ωρίμανσης αλλά αυξημένες ποσότητες ανθοκυανινών – είναι αδύνατο να αποκλειστεί κάποιος τύπος ελιάς που δεν αξίζει να εξεταστεί ως μοναδική υγεία – υποστηρικτική τροφή, ιδιαίτερα όσον αφορά τα αντιοξειδωτικά και αντιφλεγμονώδη οφέλη.
Η υδροξυτυροσόλη, ένα φυτικό θρεπτικό συστατικό της ελιάς που έχει από καιρό συνδεθεί με την πρόληψη του καρκίνου, θεωρείται πλέον ότι έχει τη δυνατότητα να μας βοηθήσει να αποτρέψουμε την απώλεια οστών. Αρκετές πρόσφατες εργαστηριακές μελέτες σε ζώα διαπίστωσαν αυξημένη εναπόθεση ασβεστίου στα οστά και μειωμένη απώλεια της ολικής μάζας των οστών μετά την κατανάλωση αυτού του φυτοθρεπτικού συστατικού της ελιάς (καθώς και της ελαιουροπίνης, ενός άλλου βασικού φυτοθρεπτικού συστατικού που βρίσκεται στις ελιές). Αυτά τα ευρήματα είναι συναρπαστικά, καθώς η κατανάλωση μεσογειακής δίαιτας έχει από καιρό συσχετιστεί με μειωμένο κίνδυνο οστεοπόρωσης και οι ελιές βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο των μελετών μεσογειακής διατροφής.
Στις παραδοσιακές πρακτικές ιατρικής βοτάνων, παρασκευάσματα από ελιές και φύλλα ελιάς έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά στη θεραπεία φλεγμονωδών προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της αλλεργικής φλεγμονής. Νέα έρευνα μπορεί να σας βοηθήσει να εξηγήσετε πώς λειτουργούν οι ελιές για να μας παρέχουν αντιφλεγμονώδη οφέλη, ειδικά σε περιπτώσεις που περιλαμβάνουν αλλεργία. Τα εκχυλίσματα ελιάς έχουν τώρα αποδειχθεί ότι λειτουργούν ως αντι-ισταμίνες σε κυτταρικό επίπεδο. Με τον αποκλεισμό ειδικών υποδοχέων ισταμίνης (που ονομάζονται υποδοχείς Η1), μοναδικά συστατικά στα εκχυλίσματα ελιάς μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της απόκρισης ισταμίνης ενός κυττάρου. Επειδή η ισταμίνη είναι ένα μόριο που μπορεί να παραχθεί υπερβολικά σε καταστάσεις που σχετίζονται με αλλεργίες και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα στη φλεγμονώδη διαδικασία, είναι πιθανό τα αντιφλεγμονώδη οφέλη που λαμβάνουμε από τις ελιές να περιλαμβάνουν αυτό το μονοπάτι κατά της ισταμίνης. Είναι επίσης πιθανό οι ελιές να έχουν έναν ειδικό ρόλο να διαδραματίσουν ως μέρος μιας συνολικής αντιαλλεργικής δίαιτας.
© 2010-2024 Viologika.gr
Ηλεκτρονικός οδηγός βιολογικών προϊόντων
Όροι χρήσης | Άδεια χρήσης υλικού
